Cardiac & Theatre

De afgelopen twee weken zijn we op meerdere afdelingen geweest. De eerste dinsdag zijn Anouk en ik een dagje op de cardiologie geweest samen met twee andere studenten uit het huis. Hier hebben we de hele dag in het cath lab gestaan. De behandelkamer waar hartkatheterisaties, stents en pacemaker plaatsingen worden gedaan. We hadden een arts die uit Engeland kwam en al in vele landen werkzaam was geweest. Zelfs in Amsterdam! Hij vond daar alleen de werkdruk te hoog en vond het hierdoor niet leuk werken. In Central Hospital is hij destijds gevraagd als cardioloog, waardoor hij nu hier aan het werk is. Een erg leuke arts die open stond voor alle vragen en graag uitleg gaf. Die dag hebben we drie hartkatheterisaties gezien. Hierbij wordt doormiddel van een katheter en contrastvloeistof de kransslagaderen van het hart in beeld gebracht. Hierbij werd nu gekeken of er vernauwingen waren of al dicht geslibde aderen die de klachten van de patiënt kunnen veroorzaken. De arts vertelde dat het bij ‘donkere’ mensen lastig is om dit via de pols te doen, omdat zij een andere bloedsomloop hebben dan blanke mensen. Daarom wordt het bij hen altijd via de lies gedaan. Bij blanke mensen willen ze het ook nog wel eens via de pols doen. Hebben we nog niet gezien tot nu toe. Het is de bedoeling dat door iedereen in de behandelkamer loodschorten worden gedragen ivm de straling die vrijkomt van apparatuur. Dat staat toch wel wat moeilijker met 7kilo aan lood om je heen!
De eerste man die we behandelden had last van hypertensie (hoge bloeddruk), wat je kon merken toen het bloed er met hoge druk uitspoot toen de arts in de ader zat. Bij deze man is als noodoplossing een stent geplaatst. Hij zou eigenlijk een bypass moeten krijgen. Een omleiding waarbij ze nieuwe vaatverbindingen rondom het hart aanleggen. Dit kon nu niet omdat de betreffende chirurg zijn hand heeft gebroken en pas in januari weer werkzaam zal zijn… Best bizar dat patiënten hierdoor zo lang moeten wachten. Ook wanneer hij een bypass zou krijgen, is het wachten tot ook deze aderen weer dicht slibben door slechte aderen wat wordt veroorzaakt door zijn diabetes.
De tweede patiënt werd alleen gecontroleerd hoe alles eruit zag omdat zij pas geleden een bypass heeft gehad. Hier zat gelukkig alles goed. Bij de derde patiënt waren de vernauwingen in de aderen te klein om een stent te plaatsen. Hierbij heeft de arts dus ook besloten om dit met medicatie te behandelen.

We hadden in de planning gezien dat die donderdag een open hart operatie plaats zou gaan vinden. Daar moesten we natuurlijk bij zijn! Het zou om 07.30 beginnen en ongeveer 4 tot 6 uur duren, een lange rit dus. De voorbereiding van een operatie duurt erg lang en kost meer tijd dan ik had verwacht. Om 09.30 is de operatie pas echt begonnen. De patiënt was pas 29 jaar en had op 15 jarige leeftijd al een open hart operatie gehad. Het litteken was nog goed zichtbaar. Er waren twee echte chirurgen aanwezig en 1 assistent die de materialen aangaf die ze nodig hadden. Voor de rest was er nog 1 aanwezig voor de anesthesie, 1 voor het bedienen van de apparatuur die aangesloten was, en 2 voor het aangeven van spullen die niet binnen de operatieruimte aanwezig waren. Er is een groot oranje gekleurd vierkant op de vloer rondom de operatietafel. Deze ruimte is alleen voor de chirurgen en de assistent bedoeld en hierbinnen mag je dus ook niet komen. Nog konden we het erg goed zien want in de lamp die erop scheen zat een camera die alles op een groot scherm afspeelde. Het is toch wel raar om te zien hoe de borstkas wordt opengesneden, maar de lucht die vrijkomt wanneer de huid wordt open gebrand is echt heel naar. Hier helpt zelfs een mondkapje niet voor. Een beetje als een vlieg die door een elektrische vliegenmepper wordt geëlektrocuteerd maar dan nog 200x erger. De borstkas wordt opengezet met een grote tang zodat het continu helemaal openligt. In dit geval werd de aortaklep vervangen door een kunststoffen klep. Het hart heeft ongeveer een uur stilgestaan waarbij ze kunstmatig werd beademd. Voordat ze bij de klep zijn en het daadwerkelijke kunnen vervangen heeft het wel 1,5 uur geduurd voor ze hierbij konden. Een goeie samenwerking tussen de twee chirurgen en de assistent! Ik had verwacht dat ik van de procedure wel naar zou worden, maar hier had ik gek genoeg totaal geen last van. Alleen het lange staan is een nadeel. Rond half 1 was de operatie dan eindelijk afgerond en werd alles weer dicht gehecht, een geslaagde operatie! Ook voor de chirurgen was het een lange rit. Een van de twee heeft een tijdje gebogen op de grond gezeten, slecht voor je rug die lange operaties vooral als je al wat op leeftijd bent. Helaas stond er nog een tweede open hart operatie op de planning voor de twee. Deze hebben twee andere studenten bijgewoond.

Afgelopen week zijn we dinsdags weer in het cath lab aanwezig geweest. De eerste behandeling was het zetten van een pace maker. Omdat de man uit Angola kwam was een mondkapje en haarnetje verplicht. Ook was er een tolk aanwezig omdat de man geen van deze talen sprak. Het was niet naar om te zien, maar de zware schorten, het mondkapje wat een benauwend gevoel geeft en het met veel mensen in een redelijk kleine ruimte staan zorgde er wel voor dat ik een paar keer moest zitten.
Voordat de pacemaker er uiteindelijk in zit komen er nog 20 verschillende draadjes aan te pas die in en uit gaan. Uiteindelijk worden er twee daadwerkelijke draden in het hart geplaatst die in verbinding staan met de pacemaker. De pacemaker is maar een heel klein apparaatje die net onder de huid wordt geplaatst. Als je goed kijkt en voelt kan je het gewoon zien zitten. Voor ons voelde het als een half uurtje werk, maar we zijn uiteindelijk wel een uur binnen geweest.

Donderdag hebben Anouk en ik weer in de operatiekamer gestaan. Eerlijk gezegd wisten we niet waar we naar binnen waren gegaan en welke operatie er plaatsvond. Beetje slechte voorbereiding… Er kwam een laser aan te pas en we zagen een soort van grote steen die een doorgang verstopte, leek voor ons een niersteen. Met behulp van de laser werd de steen als het ware vergruisd. Dit heeft zeker 3 uur geduurd, een beetje saai en langdradig dus. Uiteindelijk zei de arts dat dit is hoe je van een niersteen afkomt. Dus toch! Fijn voor de man, maar nog zo’n operatie is voor mij niet noodzakelijk.
Volgende week is onze laatste week in Central Hospital, daarna gaan we weer naar Katutura. We hopen dan nog een aantal operaties te mogen zien. Erg interessant en leerzaam!

De afgelopen dagen hebben we alleen maar regen gehad, het regenseizoen is begonnen en gaat nog wel een tijdje door. Dinsdag hebben we erg harde onweer gehad en ook heel dichtbij. Omdat we tussen de bergen zitten gaat alles extra zo hard. Ben er niet heel snel bang voor maar dit ging me toch wel echt iets te hard! Vanavond is het weer tijd voor drankjes en gezelligheid. Het uitgaansleven schijnt op vrijdag drukker te zijn dan op zaterdag. Ben benieuwd!