House of Joy ministries

De laatste twee dagen op casualty hebben we weinig bijzondere dingen gezien. De dagdiensten zijn duidelijk minder heftig en interessant dan de nachtdiensten. Wanneer we na de tijd in Central Hospital weer terug kunnen zullen we dan ook alleen nachtdiensten werken. Het meest bijzondere geval was een klein jongentje die door voetbal zijn voet vorige week in het gips kreeg. Na een week begon hij hier pijnklachten aan te krijgen en had hij het gevoel dat er iets bewoog onder het gips. Toen we het gips eraf haalden zagen we tientallen maden onder een los stuk huid krioelen. De arts verklaarde dat er een normale huisvlieg eitjes had gelegd en dat tijdens het gipsen zijn been niet goed is schoongemaakt. De wond werd eerst een paar minuten geweekt in betadine. Hierna werd de wond goed schoongemaakt, werden de maden verwijderd en werden losse stukken huid weggesneden. Het jongetje heeft zonder gips het ziekenhuis verlaten.

Tijdens onze laatste dag op casualty zijn we met Julius en Agnes van de ambulance naar Capana geweest. Ze hadden het hier al vaker over gehad en omdat het zo rustig was op de afdeling hebben we onze lunchtijd iets verlengd. Het bleek de markt te zijn waar we vorige keer waren geweest, waar ze de dieren verder slachten tot kleine stukjes vlees. Julius stelde onze maaltijd samen met koeienvlees en een soort chili saus met tomaten en uitjes. Super lekker!!

We hebben Agnes meerdere malen over de kerk gehoord. Zij gaat hier elke vrijdag en zondag heen en we hebben afgesproken dat we afgelopen zondag mee zouden gaan. De dienst is in open lucht, niet in een kerk. Dit omdat er zo’n 1000 mensen op af komen wat niet in een kerk past. De dienst zou van 18.00 tot 00.00 duren, hier zagen we best tegen op.. Maar Agnes vertelde ons wanneer je met zijn allen danst en zingt de tijd zo voorbij is. Ze vertelde dat er een profeet is die in contact staat met God. Agnes is helemaal weg van deze man en kan niet stoppen met praten als ze er eenmaal over begint.
Zoals afgesproken zijn we zondag met Agnes mee naar de kerkdienst geweest. De kerk wordt ook wel ‘House of joy ministries’ genoemd en de profeet heet Jackson Babi. We moesten om 17:40 aanwezig zijn, maar zoals gewoonlijk kwam Agnes wanneer ze klaar was rond een uur of 18:00. Er was nog bijna niemand rond deze tijd en alles moest nog opgebouwd worden. Toen de zon onder ging werd het ook behoorlijk koud. Een lange broek met vest was echt niet genoeg. Rhomy en ik zijn met Agnes naar haar huis gegaan om dekens op te halen. Iedereen zat met dekens om hun heen en ook was het verplicht om een Bijbel bij je te hebben. Wij konden met Agnes meekijken. Rond 20.30 begon het zingen, dansen en bidden pas echt en om 22.00 kwam de profeet. Wij zaten op de voorste rij naast de stoelen van de profeet en zijn vrouw. Toen hij de trap af kwam lopen begon iedereen te juichen en applaudisseren, alsof er een koning aan kwam lopen. Wat aanbidden de mensen deze man zeg. Wanneer hij bij zijn stoel is gaat hij er op zijn knieën voor zitten met zijn gezicht naar de stoel, waarop iedereen hem nadoet. Zo wij dus ook. De hele arena zat vol met wel meer dan 1000 mensen, waarvan wij de enige blanken waren en dus ook behoorlijk werden aangekeken. Wanneer hij zegt dat de mensen moeten bidden doen ze dat ook. Hierbij worden de handen ter hoogte van de schouders gebracht, met de handpalmen richting de profeet. Iedereen gaat zo op in hun gebed, het ziet er echt intens uit. Rond 22.00 kwam Julius dan ook eindelijk, mooi optijd voor een Afrikaan.

Na het praten over een aantal stukken uit de Bijbel begon de profeet over demonen en het kwaad in mensen. Deze moesten worden gescheiden van elkaar. Ondertussen is hij aan het zingen en prediken en mensen zijn aan het bidden. Dit is het moment waarop je merkt of er een demon of iets duivels in je zit. Er werden letterlijk mensen naar voren getild door helpers van de dienst. Zij werden voor op de grote vloer gelegd waar zij allemaal rare bewegingen en geluiden maakten. Ook stonden er bakken bij omdat je tijdens/na het uitdrijven van het kwaad kunt gaan overgeven. Het zag er echt uit als in de films waar uitdrijvingen plaatsvinden. Er lagen zelfs kleine kinderen op de grond. Wanneer de mensen iets duivels in zich hadden kregen ze een fluwelen paarse doek om zich gebonden. De profeet probeerden hun te bevrijden door handbewegingen te maken en van alles te roepen. Wanneer de uitdrijving voorbij was, stonden de mensen op en keken soms verward.

Na de uitdrijving begon de profeet dingen te vertellen over mensen. Er was een vrouw zwanger geweest, waar na vier maanden een miskraam plaatsvond. Volgens de profeet was zij nu opnieuw zwanger maar zag hij dat ze weer een miskraam zou krijgen. Hij wilde dat zij naar voren kwam zodat hij voor haar kon bidden. Er kwam hierbij inderdaad een zwangere vrouw naar voren, met de juiste naam die hij noemde en zij bevestigde alles wat hij zei.

Toen de profeet langs alle mensen liep haalde hij Julius eruit omdat hij wilde bidden voor hem. Hij voelde dat Julius problemen had met zijn hart en noemde dit ‘chronische pijn’. We hebben nagevraagd of dit echt waar was, en dit klopte. Hij is gestopt met atletiek vanwege hartproblemen, waarbij hij soms erge steken krijgt. Bizar!
Zo ging het nog bij meerder mensen door. Een man die weer zonder krukken kon lopen, tumoren die verdwenen, bloedingen die stopten en ga zo maar door. Zelf kreeg ik hierbij een beetje mijn twijfels maar ik heb wel genoeg gezien wat mij aan het denken zet.

Rond 00.30 was de dienst dan eindelijk afgelopen. Het is waarschijnlijk erg lastig om je dit allemaal in te beelden, je moet dit echt meemaken om een oordeel te kunnen vormen. Ik vond het in ieder geval een erg bijzondere avond en zou het nog wel een keer mee willen maken. Dan kom ik misschien wel 2 uurtjes later dan afgesproken!

Deze hele week zullen we bij Home of Good Hope meehelpen. De oprichtster heeft haar verhaal verteld hoe dit tot stand is gekomen. Haar dochter is een aantal jaar geleden geïnfecteerd met HIV. In het ziekenhuis waar zij in behandeling was, was een Canadese arts aanwezig die heel veel voor haar dochter heeft gedaan. Helaas is zij op 16 jarige leeftijd overleden, toen ook de arts weer terug naar Canada ging. Het overlijden van haar dochter heeft haar op het idee gebracht om een plek voor kwetsbare kinderen in nood op te richten. Het was altijd al haar droom geweest om iets met kinderen te doen. Home of Good Hope begon met rond de 40 kinderen, maar heeft zich uitgebreid tot rond de 500 kinderen per dag. Samen met een andere vrouw gaat zij de buurt langs en ‘selecteren’ zij kinderen die het zo slecht hebben dat zij hier kunnen eten en verzorging kunnen krijgen.
Samen met Canada, zijn ook Zweden, Duitsland en Nederland hoofdsponsor van deze prachtige organisatie!