Nightshifts!

Weer wat nachtjes op de spoed meegedraaid. Toen we maandag de afdeling opliepen was het zo ontzettend druk, nog drukker dan tijdens payday. We konden niet meer onderscheiden wie patiënt was en wat familie. Toen we ons erin mengden bleek dat het grotendeels familie was. Onze eerste patiënt die ik meekreeg was een vrouw met een slangenbeet. Ze had zelf haar voet al afgebonden in de hoop dat het gif niet door de rest van haar aderen zou stromen. Behalve de vitale functies, werd er nog weinig met haar gedaan. Best raar, ik zou denken dat hier zo snel mogelijk iets mee gedaan moet worden. Wie weet wat voor slang het is geweest.
Een man die met een luchtbuks in zijn vinger heeft geschoten, kreeg een tetanus spuit en moest maar wachten tot de kogel eruit zou zweren.

En jong meisje van misschien nog geen 16 jaar, is door ambulance en politie binnengebracht. Niet meer aanspreekbaar, hyperventilerend en totaal in shock. Niemand wist wat er was gebeurd, ze praatte niet terug. Haar armen zaten onder de blauwe plekken en ze had lichte schaafwonden. We hadden zelf allemaal het vermoeden dat ze was verkracht of iets heftigs had gezien. De arts heeft haar een kalmerend middel gegeven en bij het einde van onze dienst sliep ze nog.

Er kwam een jonge vrouw van 20 jaar binnen die al een tijdje aan het overgeven was en zich erg slap voelde. Haar vriend en moeder waren meegekomen. Er werden vitale functies gecontroleerd en er werd een zwangerschapstest afgenomen. Positief! Toen we haar vroegen of ze hier blij mee was kon ze niet stoppen met glimlachen. Ook haar vriend leek er blij mee te zijn. Eindelijk een stel die gelukkig leek met een zwangerschap!

Ook toen we dinsdag binnen kwamen leek het ook erg druk. Toen we ons bij emergency verzamelden kregen we zoveel boekjes naar ons toegedrukt van patiënten. We voelden ons een beetje hulpeloos omdat wij niet veel kunnen zonder een arts. Behalve het probleem aanhoren en eventueel de functies controleren, moeten wij ze vaak helaas weer het bankje wijzen om te wachten op de arts.
Julius vertelde ons dat hij gisteren een leven heeft gered nadat wij klaar waren met onze dienst. Er was een vrouw geweest die van de 6e verdieping wilde springen. Veel mensen stonden beneden toe te kijken. Op de verdieping zelf durfden ze de vrouw niet aan te spreken, bang dat ze dan zou springen. Julius heeft de politie gebeld, maar het duurde hem te lang voor ze er waren. Hij is naar boven gerend en heeft haar van achter beslopen om haar terug te halen. Het bleek dat het een arts van hier in opleiding was die door (mentale?) problemen hier was opgenomen. Donderdag gaan we kijken wie het is en of we haar kennen van onze afdeling. Wij hadden namelijk ook een arts in opleiding die net als haar ook in China heeft gestudeerd.

We hebben onze eerste schotwond binnen zien komen. Een jongen waarbij een van de kogels door zijn oksel is gegaan en daarna lang een deel van zijn borstkas is geschaafd. Lucky boy, iets naar links en hij was zijn borstkas ingeschoten met de kans het hart te raken. Ook had hij een kogel in zijn bovenbeen. Ik heb al snel medelijden, maar vond het zogezegd ‘eigen schuld dikke bult’ toen we hoorden dat hij een huis binnen was geslopen om te stelen. Jammer voor hem was er nog een man binnen met een pistool. Hij werd naar een chirurgie behandelkamer gebracht, zodat we de wonden konden schoonmaken en hechten. Op het moment van hechten vertelde hij niet gehecht te wilde worden, te bang dat het zeer deed.. Seriously? Ondanks we hem alle risico’s vertelden van het niet behandelen hiervan bleef hij bij zijn beslissing. Dom, maar dan houd het op. Voordat hij naar orthopedie zou gaan moest hij een tweede infuus krijgen ook ivm het vele bloedverlies. Toen we zagen dat de arts een HUGE naald pakte en ik zijn gezicht zag, had ik toch wel even met hem te doen. We denken zelf dat dit is omdat er een eventuele bloedtransfusie doorheen moet kunnen, wat niet door een kleine naald kan. De arts zei dat zo het bloedvat goed open bleef. Helaas ging dit ook niet in 1x goed en is hij meerdere malen geprikt. Poor boy, maar Agnes vertelde me: Don’t feel sorry for those boys, if they run into you, they will kill you with no doubt. Oké, dan mag je die naald wel even voelen.

Het hyperventilerende meisje dat in shock werd binnengebracht waarvan wij dachten dat ze verkracht was maandag, bleek ook nog op de afdeling te zijn. Ze had onze stemmen herkend, hoe bijzonder! Ze heeft maandag haar ogen niet open gehad, dus ze heeft ons niet gezien. Ze bleek inderdaad nog maar 16 jaar te zijn. Gelukkig kon ze ons nu vertellen wat er was gebeurd. Ze had een mobieltje van iemand op school geleend, maar deze was van haar gestolen. De ouders waarvan ze het mobieltje had geleend waren erg boos geweest en dachten dat zij het had gestolen. Toen ze thuis kwam had haar moeder er ook hoogte van gekregen en was niet voor rede vatbaar geweest. Ze was extreem kwaad en heeft haar de blauwe plekken en schaafwonden bezorgd. Compleet in elkaar geslagen dus.. Moeder vertelde haar niet meer thuis te hoeven komen, ze wilden haar niet meer zien. Ze heeft de afgelopen nacht in het ziekenhuis doorgebracht, geen plek meer om heen te gaan. Ondertussen heeft ze verschillende vrienden en familieleden gebeld, maar nog zonder resultaat. Haar ouders weten niet waar ze is, maar lijken hier ook niet geïnteresseerd in te zijn. Omdat ze sinds we haar ontmoet hebben nog niks gegeten en gedronken had, hebben we onze flesjes bij elkaar gemengd en haar deze gegeven met een pakje koekjes.
Ik ben bang dat zij niet de enige is bij wie dit overkomt. Helaas kunnen we hier weinig aan veranderen en zijn deze kleine dingen het enige wat we kunnen doen.
Donderdag en vrijdag zullen we nog 2 dagdiensten meedraaien. Hierna gaan we een week naar Home of Good Hope. Wanneer we in Central Hospital zijn geweest, hoop ik hier weer naar terug te mogen. Wat een geweldige afdeling en wat een leuke mensen!

Afgelopen zaterdag zijn we het centrum nog even ingeweest. We hebben een markt bezocht waar (al dode) dieren werden geslacht en veder werden bereid tot stukjes vlees die je kon proeven. Een auto van iemand waar dieren uitkwamen, zat onder het bloed en overal liepen er sporen bloed. Best naar om te zien, overweegt je bijna tot het worden van vegetariër!
Hierna hebben we de Himba markt nog even bezocht en zijn wat gaan drinken bij een skybar, boven op het Hilton hotel van Windhoek met een super mooi uitzicht over de stad!

Vandaag hagelt het al de hele dag, ja dat kan hier ook! Vannacht was er schijnbaar erg harde onweer, maar ik lag op 1 oor en heb hier niks van meegekregen helaas. Ik denk dat morgen de zon gewoon weer 30 graden warmte afgeeft!