More kidss!!

De laatste week op pediatrics zit erop! Er zijn nog veel manieren van werken waar ik mijn vraagtekens bij zet, maar dat laat ik aan andere studenten over om uit te zoeken. Dinsdag werden Anouk en ik uit elkaar gehaald en stonden we beiden op andere kamers. Hier waren we eigenlijk niet blij mee, maar wilden wel ervaren hoe dit zou gaan. Zoals verwacht waren de verpleegkundigen ver te zoeken, waardoor ik zo goed als alleen op zo'n 25 baby's stond. Hierbij heb ik alleen alle functies moeten meten, wat nog redelijk te doen was. Totdat de verpleegkundige zei dat ik ook de rapportages kon schrijven (Om half 10 sochtends al!). Dit zijn wij in een Nederlands ziekenhuis totaal niet gewend, dan schrijf je een rapportage over hoe de dag is verlopen, wat je pas aan het eind van de middag kan zeggen. Daarnaast heb ik ook weinig kennis over baby's, waardoor ik niet kan zien hoe een baby eraan toe is. Zo gezegd zo gedaan ben ik de moeders langs gegaan om te vragen hoe zij vinden dat het met hun kind is. Hierbij heb ik wel enigszins kunnen controleren of de baby uitgedroogd was of niet. Zo heb ik 1 baby gehad die er naar mijns inziens erg slecht aan toe was en waar ik de arts bij heb geroepen, ondanks de moeder zei dat ze het kind niet ziek vond en alles goed met hem was. Er was inderdaad sprake van ernstige uitdroging en hoge koorts. Ik hoop dat het kind is opgeknapt na veel paracetamol en veel vocht. Natijd heb ik de verpleegkundige gevraagd om alles te controleren, zodat ik in ieder geval niet verantwoordelijk ben voor eventuele misvattingen. Hoewel ze hier nog wel een beetje raar van opkeek omdat ik toch laatste jaars ben en dus alles moet kunnen? Sorry, niet dus…

Toen ze donderdag ons weer uit elkaar wilden halen hebben we dit gelukkig tegen kunnen houden. Beiden voelden we ons niet fijn bij het idee dat er iets kan gebeuren met een baby omdat wij het niet goed hebben verstaan/opgevat. Jammer genoeg was dit een dag waar we de uren aftelden. Om 11 uur waren we klaar met alles en konden we voor de verpleegkundigen niks meer doen. In de middag werd het opeens erg rumoerig onder de verpleegkundigen. Anouk en ik kregen niet helemaal mee waarom, maar zagen wel dat 1 van de social baby’s werd meegenomen naar de tea room. Later bleek dat de moeder van het kind haar mee wilde nemen, na meer dan een jaar… Toen de baby bij ons kwam was ze er slecht aan toe en erg dun. Niemand wist waarom de moeder nu ineens op kwam dagen en waren dus bang dat ze het kind zo mee zou nemen. Vandaar werd ze als het ware ‘verstopt’ in de tea room. Gelukkig moet de moeder nog een hele procedure, scanning van een psycholoog en allerlei onderzoeken ondergaan voor een eventuele adoptie plaats kan vinden. Erg bijzonder allemaal!

De laatste dag van de week zijn we naar Home of Good Hope geweest, wat in een sloppenwijk van Namibië ligt. Dit is een soort opvang waar dagelijks zo’n 500 kinderen komen voor een maaltijd (voor velen hun enige) en verzorging. Dit omdat dat thuis niet mogelijk is. Ook hier leren ze veel dingen. Voor het eten worden veel liedjes gezongen en word er geboden. Daarna wordt het alfabet opgenoemd en gaan ze tellen tot een bepaald tiental. Er wordt gegeten met bestek en na het eten gaan ze tanden poetsen. De leeftijd gaat van heel erg jong tot al schoolkinderen. Voor zo goed als iedereen blijft het bij een basisschool opleiding. Studeren zit er vaak niet in. De vrouwen die dit organiseren hebben in hetzelfde schuitje gezeten en zijn ook niet opgeleid. Schoenen en een rugzak zijn dan ook het enige wat ze nodig hebben voor school. Iets wat veelste weinig kinderen nog hebben. Home of Good Hope is te vergelijken met de Apenheul, maar dan met zo’n 300 meer aapjes! Je bent geen 5 minuten vrij van een kind in je nek. Dit was tot nu toe absoluut een van de meest bijzondere ervaringen maar ook erg shocking.

Maandag zullen Anouk en ik beginnen op casualty, waar we hopelijk wat meer zien krijgen! Hierna zullen we een volledige week bij Home of Good Hope zijn.