Pediatrics 0-2 jaar

Het Katutura State hospital is in weinig dingen te vergelijken met de ziekenhuizen in Nederland. Er is een overdracht van dienst tot dienst, in hoeverre dit een overdracht is. Om 06.45 horen we allen aanwezig te zijn om de overdracht mee te krijgen van de nachtdienst. Echter is het normaal als je in de loop van de ochtend de afdeling op komt. Sommigen komen zelfs half 8 pas, de chille modus van Afrika dus. Tijdens de overdracht gaat de nachtverpleegkundige met alle mensen die al aanwezig zijn de kamers binnen. Over elke baby wordt gezegd/geschreeuwd hoe de nacht is verlopen. Ze zijn allemaal erg luid, weg privacy.. Elke moeder kan alles meeluisteren. De meeste baby's worden door hun moeder verzorgd (op verpleegkundige handelingen na), die dag en nacht aan hun bedje zit. Daarnaast zijn er op het moment 7 social baby's, zij zijn achter gelaten door moeder/vader of hebben deze niet meer. Zij wachten tot ze geadopteerd worden of ergens geplaatst kunnen worden. De verzorging hiervan is dus helemaal aan ons. Hier zijn Anouk en ik deze week, naast alle baby's wegen en de vitale functies meten ook het meest mee bezig geweest. Sochtends badderen, troosten, verschonen, troosten, eten geven, troosten, fles geven, troosten en natuurlijk het leukste: spelen! De social baby's gaan elke dag naar een soort dagopvang voor 1,5 uur, waar een ergotherapeut aanwezig is die de ontwikkeling van de kinderen in de gaten houd.
Daarnaast is er ook geen vaste ronde voor de artsenvisite. De artsen en assistenten lopen de hele dag rond op de afdeling en zijn echt met van alles bezig. Natuurlijk gaan ze langs de baby's om te kijken hoe de behandeling aanslaat en of er iets nieuws moet worden gestart. Dan beginnen ze rond half 12 met het bloedprikken, infusen inbrengen, katheteriseren , neus/maag sondes inbrengen etc. Hier moesten Anouk en ik bij assisteren. Erg leuk maar in het begin ook vreselijk om te zien. Wij moesten onder andere de baby's vasthouden en soms nog stevig ook! Als ze iets niet willen zijn ze behoorlijk sterk.

Alle rapportages, dokters en lab uitslagen, bevindingen/resultaten etc gaat op papier. Geen elektronische dossiers dus. Elke baby heeft een map met zijn/haar eigen gegevens. Niet bepaald de meest ideale manier. Hoewel het voor hier waarschijnlijk allemaal duidelijk is, kan ik de handschriften nog steeds niet ontcijferen. Veel namen lijken voor mij chinees, erg frustrerend..

Over hygiëne kan ik beter niks zeggen, dan voel ik alle beestjes aan bed al in mijn nek kriebelen. Gelukkig wel een hoop creativiteit al! Geen stuwband? We gebruiken handschoenen die we om de armpjes heen knopen. Geen infuuspaal? We schroeven iets metaals in de plafonds en hangen de zakken hieraan. Op de vele vragen hoe het bij ons gaat, zijn ze zich er erg bewust van dat de ontwikkeling nog ver achterloopt.
Er is veelste weinig personeel op alle patiënten. Daarnaast lopen er wel zo'n 8 stagiaires rond op de afdeling die veel werk van de verpleegkundigen overnemen. Om dan na te gaan dat er veel pas 1e jaars zijn. Wanneer er geen plek meer is, staan baby bedjes op de gang voor de verpleegkunde post, zodat ze deze in de gaten kunnen houden.

Een van de meest bizarre dingen wat ik best verontrustend vond is dat veel personeel/stagiaires niet weten wat de patienten hebben of überhaupt de naam al. Anouk en ik hebben een aantal keer gevraagd wat de diagnose was of waarvoor ze onder behandeling waren, waar ze geen antwoord op konden geven Ze doen hun werk en weten voor de rest vrij weinig over de algehele toestand van de patiënt. Zo weten ook de moeders weinig over de behandeling.

De eerste week heeft veel indrukken gegeven! Het gevoel dat ze de handjes omhoog steken omdat je ze vast moet houden, ze beginnen met lachen als je ze probeert te troosten, ze aan alle dingen plukken die ik aan mijn jasje heb zitten (zooo nieuwsgierig!) , hun tevreden gezichtjes na een fles melk geeft me zo'n voldaan gevoel. Dit terwijl de tranen in mijn ogen staan als ik hoor dat sommigen zijn achtergelaten en afhankelijk zijn van ons. Gelukkig lukt het me beter om hier wat afstand van te nemen.
Ik weet niet goed of ik op moet kijken van de soms 'barre' omstandigheden hier. Veel beter had ik het niet echt verwacht. Jammer genoeg neemt dat niet weg dat sommige situaties voorkomen kunnen worden ook door gezond verstand. De soms 'lakse' houding van de Afrikaanse cultuur mag niet ten koste gaan van de kwaliteit van zorg voor de patiënt, en dat zie ik helaas nog wel te vaak. Wanneer een verpleegkundige te moe is, worden de baby's niet gewassen of wordt bijvoorbeeld wondzorg niet gegeven zoals het hoort. Volgende week hoop ik meer taken over te kunnen nemen en goed mee te kunnen draaien in de dagelijkse taken van de verpleegkundigen!

Gelukkig doen we hier ook nog veel leuke dingen! Gisteravond zouden we naar een 'village' market gaan, met food trucks en live muziek. Toen we aankwamen zagen we nergens marktjes staan. Bij navraag bleek dat ze net een pauze hebben ingelast ivm andere activiteiten. In oktober gaat dit weer van start, ben benieuwd! We hebben de avond doorgebracht in een bar met live muziek, pizza en veel gezelligheid!